APS, [ang. Advanced Photo System]: system fot. polegający na tym, że na marginesie błony fot. 35-milimetrowej, na stałe związanej z kasetą, znajduje się ścieżka magnet. rejestrująca dane o zdjęciu; do obróbki błona jest wysuwana z kasety, a po obróbce z powrotem do niej zwijana (podobnie do kopiowania); APS umożliwia między innymi wykonywanie zdjęć w 3 formatach negatywu: klas., zbliżonym do kwadratu, panoramicznym, a także automatyczne wykonanie płachty, czyli stykowej kopii całego negatywu w celach katalogowych oraz wyjmowanie z aparatu (bez straty klatki) częściowo naświetlonej błony (w trakcie zdjęć błonę można po wykonaniu któregoś zdjęcia cofnąć do kasety i wyjąć z aparatu, a po ponownym założeniu do aparatu automatycznie przewinąć naświetloną uprzednio część błony); wprowadzony na przełomie 1995 i 1996.

CD-ROM [ang. Compact Disc Read Only Memory]: pamięć tylko-do-odczytu na dysku kompaktowym, pamięć zewnętrzna o dużej pojemności (ok. 650 - 850 MB - ponad 325 000 str. maszynopisu), pozwalająca jedynie na odczyt danych. Określenie to oznacza srebrzysty krążek o średnicy 12 cm - nośnik informacji zapisanych cyfrowo w postaci tzw. pitów (odpowiadających bitom informacji), miejsc odbijających lub nie strumień światła laserowego lub napęd CD-ROM - urządzenie umożliwiające optyczny, przy wykorzystaniu lasera półprzewodnikowego, odczyt danych zapisanych na krążku. Na CD-ROM-ach zapisywane są najczęściej duże bazy danych tekstowych (np. zestawienia bibliograficzne), zbiory obrazów, dźwięków lub programy multimedialne, np. encyklopedie. Obecnie na CD-ROM-ach wydawane są rozbudowane programy komputerowe lub ich zbiory. Od jakiegoś czasu CD-ROM-y konkurują z bardziej pojemnymi dyskami DVD.

DIAPOZYTYW [gr.-łac.], przezrocze, slajd, obraz czarno-biały lub barwny, zwykle fot., wykonany na podłożu przezroczystym, oglądany w prześwicie lub rzutowany (wyświetlany) na ekran za pomocą rzutnika (diaskopu); diapozytyw można otrzymać bądź kopiując go z negatywu, bądź wykonując zdjęcie na fot. materiale odwracalnym.

DV, MiniDV [ang. Digital Video] - format cyfrowego zapisu wizji stosowany głównie w kamerach cyfrowych DVC (ang. Digital Video Camcorder) oraz magnetowidach cyfrowych DVCR (ang. Digital Video Cassette Recorder). W 1995 roku powstał system DV (Sony), rok później jego mniejsza wersja - MiniDV. Kasety DV i MiniDV posiadają tą samą taśmę o szerokości 6 mm. Wymiary kaset: DV - 125x78x14,6 mm, MiniDV - 66x48x12 mm. Maksymalny czas zapisu na taśmie wynosi dla DV 270 minut, dla MiniDV 80 minut (tryb SP). Jakość obrazu jest bardzo dobra, porównywalna z jakością obrazu nadawanego w telewizji lub nawet lepsza. Rozdzielczość pozioma wynosi 500-540 linii. Dla porównania VHS posiada ok. 250 linii. Zapis dźwięku odbywa się w postaci PCM Stereo z jakością porównywalną do jakości dźwięku CD. Zapis DV jest zapisem cyfrowym na taśmie magnetycznej, a więc pogorszenie jakości jest bardzo niskie i może wynikać tylko z trwałości samej taśmy. MiniDV jest zminiaturyzowanym formatem DV, który powstał z myślą o małych, amatorskich kamerach wideo. Amatorskie kamery MiniDV cechują się zwykle niewielkimi rozmiarami i wagą. Obecnie najpopularniejsze kamery amatorskie to właśnie kamery MiniDV.

DVD - [ang. Digital Versatile Disc czyli Cyfrowy dysk ogólnego przeznaczenia]. DVD jest standardem zapisu danych na optycznym nośniku danych, podobnym do CD-ROM (te same wymiary: 12 lub 8 cm) lecz pozwalającym osiągać większe pojemności poprzez większą gęstość zapisu. Dzieli się na przeznaczony tylko do odczytu DVD-ROM oraz umożliwiający zapis DVD-RAM, DVD-R, DVD-RW, DVD+R, DVD+RW, DVD+R DL. Dyski DVD w zależności od typu mogą pomieścić od 4.7 GB (jednowarstwowe, jednostronne płyty DVD) do ponad 17 GB danych (obustronne, dwuwarstwowe DVD).
W przeciwieństwie do płyty CD, płyta DVD musi zawierać system plików. System plików używany przez płyty DVD to UDF, będący rozszerzeniem standardu ISO 9660, który używany jest do zapisywania danych na płytach CD.
 

FORMAT PAPIERU, to standardowe rozmiary arkusza papieru stosowane powszechnie w drukarniach i rysunku technicznym. Czasem pojęcie formatu stosuje
się do arkuszy niepapierowych, np. format formy drukowej w drukarni offsetowej (czyli powlekanego warstwą światłoczułą arkusza blachy aluminiowej). W Polsce podstawowa norma arkuszy papieru jest zgodna z międzynarodową normą ISO 216. Najbardziej znanym formatem tego rodzaju jest A4. Norma ta pierwotnie została stworzona przez niemiecką instytucję DIN (DIN 476) w 1922 r., choć formaty papieru zawarte w tej normie powstały we Francji na przełomie XVIII i XIX w., i były już wcześniej powszechnie używane w Europie Zachodniej, oprócz Wielkiej Brytanii.

KSEROKOPIARKA to urządzenie umożliwiające tworzenie kopii dokumentów. Nazwa Kserokopiarka wywodzi się od nazwy firmy Xerox, której pierwsze modele kopiarek pojawiły się w Polsce w latach siedemdziesiątych XX wieku. Ponieważ nie było polskiej nazwy na nowe urządzenia, zaczęto je nazywać powszechnie Ksero. Później nazwa przekształciła się w Kserokopiarka.

 

NEGATYW [łac.]: negatyw czarno-biały, obraz fot., na którym większej luminancji obiektu fotografowanego odpowiada większa gęstość opt., czyli miejscom jasnym przedmiotu odpowiadają miejsca ciemne negatywu; negatyw barwny — obraz fot., który ponadto ma barwy w przybliżeniu dopełniające do barw przedmiotu fotografowanego; negatyw otrzymuje się po wykonaniu zdjęcia na fotograficznym materiale światłoczułym i po jego fotograficznej obróbce; z obrazu negatywowego otrzymuje się obraz pozytywowy (pozytyw) przez kopiowanie lub powiększanie.

RETUSZ [fr.], fot. czynność polegająca na usunięciu lub osłabieniu zbędnych szczegółów obrazu fot. (np. w fotografii portretowej usuwanie wad anat.) lub uwypukleniu szczegółów istotnych; retusz może być wykonywany metodami chemicznymi (wzmacnianie lub osłabianie odpowiednich fragmentów obrazu) oraz mech. (podkreślanie lub usuwanie ołówkiem lub farbą określonych linii, planu, czy też wyskrobywanie zbędnych fragmentów); wykonuje się go zarówno na negatywie, jak i na pozytywie; retusz natryskowy (tzw. amerykański) polega na pokryciu fragmentu obrazu farbą za pomocą specjalnego rozpylacza zw. aerografem; stosowany do usuwania lub stonowania np. niepotrzebnego tła. Retusz także wykonuje się w komputerze na pliku cyfrowym za pomocą odpowiednich programów narzędziowych.

ROZDZIELCZOŚĆ [ang. resolution] - rozdzielczość oznacza ilość malutkich punktów które tworzą widzialny znak w druku. Jej miarą jest dpi (ang. dots per inch - punktów na cal). Im więcej dpi, tym ostrzejszy jest obraz, wyższa jakość barw i lepsza jakość druku. W wypadku urządzeń tj. drukarka i skaner, rozdzielczość wyrażana jest liczbą punktów, które urządzenie może wydrukować lub rozpoznać na odcinku jednego cala. W wypadku aparatów cyfrowych podaje się całkowitą liczbę pikseli w obrazie.

SEPIA [gr.]: ciemnobrunatny barwnik Zdjęcia sepia (tzw. "retro") mają tonację barw reprezentowaną przez odcienie brązowo-żółte. Większość zdjęć, które można przekształcić do postaci czarno-białej, równie dobrze wygląda po konwersji do sepii lub podobnego odcienia. Pozwala to zwiększyć nastrojowość fotografii.

VHS (ang. Video Home System) - popularny standard zapisu i odtwarzania kaset video przeznaczony dla rynku konsumenckiego. Został opracowany przez firmę JVC w roku 1976. W latach osiemdziesiątych VHS wygrał walkę o prymat na rynku z konkurencyjnymi formatami Betamax (opracowanym przez Sony) oraz video 2000 (Philips), które były bardziej zaawansowane technologicznie. Niestety o zwycięstwie formatów zadecydowała niska cena VHS oraz błędy w polityce firmy SONY, która kupując pod koniec lat 80. licencje na VHS zaprzestała promocji Betamaxa. Rozdzielczość pozioma obrazu w formacie VHS wynosi 240 linii. Wymiary kasety w mm 188x104x25, czas zapisu maks. 300 minut (600 minut w trybie LP). W formacie VHS fonia zapisywana jest wzdłuż taśmy przy krawędzi; przy przesuwie 2,34 cm/sek uzyskuje pasmo 80Hz-10kHz. Wobec wymagań polepszania jakości dźwięku opracowano w latach 80. sposób zapisu na poziomie HiFi dodatkowymi głowicami wirującymi w głębszej warstwie taśmy tzw. wybieranie głębokościowe. Skos ścieżek audio jest inny od skosu ścieżek video, co uniemożliwia zakłócenia między nimi. Osiągnięte pasmo: 20Hz-20kHz, dynamika powyżej 90dB. Magnetowidy tego typu oznaczone są VHS HiFi, mają 6 głowic na bębnie wizyjnym (4 video + 2 audio). Kompatybilny ze standardowym VHS jest mikro format VHS-C, który po załadowaniu do kasety matki jest odtwarzany w standardowym magnetowidzie VHS. Pracująca na mniejszych rozmiarowo kasetach pochodna VHS znalazła zastosowanie w domowych kamerach video.